آخرین اخبار و جدید ترین خبر های دنیا در کم خبر

یک دانشجوی کارشناسی ارشد یا دکتری، برای گرفتن مدرکش – که خیلی حساسیت کمتری نسبت به گرفتن مقام در هیئت دولت دارد – باید از پایان‌نامه یا رساله‌اش در برابر هیئت داوران، دفاع کند. شایسته نیست وزیر یا رئیس سازمانی که قرار است همکار رئیس‌جمهور و مسلط بر سرنوشت هشتاد میلیون ایرانی باشد، بدون دفاعیه‌ای سختگیرانه، بر کرسی قدرت بنشیند.

شهر جایی است که عاشورا درست نمی‌کند و کسی را در بن‌بست قرار نمی‌دهد که یا باید بمانی و به هر تنگی و ننگی تن بدهی، یا باید بگذاری و بروی. در شهر کسی حق ندارد به کسی بگوید «اگر نمی‌پسندی، بگذار و برو». در شهر همه می‌مانند و تعامل می‌کنند و نقد می‌کنند و «دیگری» را به‌رسمیت می‌شناسند و هیچکس خواهان حذف دیگری نیست. هرجا حذف دیگری قاعده شد، آن‌جا شهر نیست. و تنها در روستاست که «دیگری» وجود ندارد.

مسئله ی اساسی و برگشت ناپذیر، اصل شرافت و «امر به عزت» و «نهی از ذلت» بود که با تفسیر رایج از «امر به معروف» و «نهی از منکر» و هر «تکلیف» دیگری متفاوت است و در هیچ شرایطی اسقاط پذیر نیست.

انتخابات فقط مشارکت در قالب رأی دادن نبوده است. فرصتی فراهم شده است تا گروه‌هایی از مردم و فعالان اجتماعی و سیاسی، فراتر از برگ رأی، مدعی اثرگذاری بر فرایند و سرنوشت سیاسی شوند. شاهد شکل‌گیری و بروز سطحی از بلوغ در مطالبه‌گری و نظارت بر فرایندهای سیاسی هستیم.

هرچه می گذرد، همه ابزارزده تر و بازارزده تر  می شویم و به همین خاطر ما به حسین (ع) محتاج تر می شویم. چه مذهبی باشیم و چه غیرمذهبی، بیش از پیش احتیاج داریم که تلنگری به ما زده شود که آهای تو فروشی نیستی! چیزهایی در زندگی هستند که قیمت ندارند، بلکه شرافت دارند. 

و اکنون همه امید من به نسل‌های «زد» و «پسا زد» است که شاید بتواند اصفهان را از این چرخه فروبسته تاریخی بیرون کشد، آزاد کند و شهروندی بیاموزد. برخی دوستان از آن مقاله برداشت تخفیف یا اهانت به برخی رای دهندگان یا روستائیان کرده بودند. چنین قصدی نبود و اگر چنین برداشتی از متن من شده است، متاسفم و پوزش می‌خواهم.

از نظر توکویل «ملّتی که از حاکمان خود چیزی جز حراست از نظم و یا رفاه طلب نمی کنند، پیشاپیش در باطن خود به بردگی تن داده است، بردگی، تنعّم و راحتی… و مردی که که این ملّت را به زنجیر خواهد کشید به زودی ظاهر خواهد شد. لزومی ندارد که این مرد با توسل به خشونت آن ها را به زنجیر بکشد، بلکه می تواند با انتخاب و اختیار خود آنها، به سادگی آن ها را به بردگی درآورد.

کتاب مارک بایسینگر تاکنون جامع‌ترین مطالعه دربارهٔ‌ علل، فرآیندها و نتایج انقلاب‌هاست و همین‌طور اولین کتابی است که مبنای نظری و تجربی‌اش را بر بررسی جمعیت کامل انقلاب‌ها قرار داده‌ است. این در حالی است که پیش از این عموم نظریه‌های مربوط به انقلاب‌ها متمرکز بر مطالعات تک‌موردی یا بررسی مقایسه‌ای تعداد انگشت‌شماری از آن‌ها بوده است.

 ایران فقط تا سال ۱۴۲۹ برای برداشتن یک خیز بلند در مسیر توسعه فرصت دارد. پس از آن سال‌مندی جمعیت ایجاب می‌کند که تمام درآمدهای نفت و گاز صرف مراقبت‌های درمانی سال‌خوردگان شود. از همین‌رو اگر نتوانیم در این مدت به اجماعی در ساخت قدرت بر سر ضرورت حرکت به سوی توسعه دست یابیم آینده تیره و تاری در انتظار فرزندان‌مان است.

اما ائتلاف در این سطح، که می‌تواند به نیروهای سیاسی مرتبط با هر کدام از این چهار نفر نیز بسط یابد، باید با ائتلاف در سطوح زیر نیز تکمیل شود: یک. تلفیقی بین عدالت‌خواهی و حمایت اجتماعی کارآمد و کاهش مداخله دولت در بازارها دو. ائتلاف‌سازی بر محور ضرورت توافق‌سازی سیاسی و هم‌زمان تحقق تغییرات اجتماعی و سیاسی ملموسِ معنادارِ مستمر سه. ائتلاف‌سازی بر محور تغییرطلبی و در عین حال تدریجی‌گرایی در مطالبه تغییرات

حاج سید اصغر حمال ها همه جا هستند، حتی در دانشگاه ها. کم نیستند اعضای هیات علمی که بدون زحمت و صلاحیت و با دوشیدن دانشجویان استاد شده اند. در ادارات دولتی، صنایع و کارخانه جات و بانک ها هم مدیران زیادی می بینیم که همان اصغر حمال اند که از نردبان باندبازی و رانت بالا رفته اند. یکی از علل فلاکت ایران رشد این «طبقه انگل» است.

برخی محدودیت های کاربرد قانون بن‌فورد. بر حسب ارزیابی‌های مختلف، در موارد زیر مدل بن‌فورد ناتوان است: ۸-۱- برای داده‌هایی که توزیع متقارن داشته باشد مانند تابع توزیع نرمال ۸-۲- برای داده هایی که در دامنه‌های بزرگ نباشد، مثلا برای انتخابات با چند ده یا چند صد رأی‌دهنده. ( در این نوشته به اجمال بررسی توانایی قانون بن‌فورد برای سنجش تقلب در انتخابات بسنده شده است.)

چرا کسی نمی‌تواند در این شهر (اصفهان) یک کنگره ملی برای مولوی برگزار کند؟ حتی اگر کلاس تفسیر فصوص ابن‌عربی بگذاری و مشتاقان آن از چند ده نفر بگذرد تعطیلش خواهند کرد. تنها در یک روستا ممکن است امام‌جمعه‌اش به مسئولان میراث فرهنگی توصیه کند که برای کاهش بار هزینه‌ها، بازسازی و مرمت آثار تاریخی فرسوده و درحال تخریب را رها کنند و فقط از آنها نقشه‌برداری و عکس‌برداری کنند تا بشود در موزه‌ای به نمایش گذاشت و آیندگان را از تاریخچه وجود چنین آثاری مطلع کرد.

آقای پزشکیان به حرف کسانی که می‌گویند برای انتخاب دقیق اعضای هیئت دولت وقت نیست، گوش ندهید. وقت‌تان را این روزها با دیدارهای بی‌حاصل هدر ندهید. برخی می‌آیند توصیه‌های بی‌حاصل کنند و آدم‌های‌شان را جا بیندازند.

شنیده‌ام دکتر پزشکیان برای پرهیز از تبارگماری و جلوگیری از چانه‌زنی و سهم‌خواهی، کمیته‌ای را مأمور کرده است تا معیارهای انتخاب اعضای دولت (وزرا و معاونان) را استخراج کند و سپس کمیته‌های تخصصی انتخاب وزیر به صورت جداگانه برای هر وزارتخانه تشکل شود. کار بسیار درستی است به شرط آن که تا آخر شفاف پیش برود.

پشت یک سیاست تعامل جوی اصیل، باور به کثرت تقلیل ناپذیر جامعه ایرانی است. سیاست مدار تعامل‌جو باید بازیگر صحنه پیچیده توازن بخشی میان کثرت تمایلات و خواست‌های سیاسی کثیر باشد و الا تعامل از سطح لفاظی‌های سیاسی فراتر نخواهد رفت و در انتخابات بعدی قهر عمیق و افزون‌تری را تجربه خواهیم کرد. 

ما همه چیز را سریع می خواهیم. نسل های قبلی ما در روابط عاطفی، سال ها نامه‌نگاری می کردند و هدیه می دادند و رفت و برگشت می کردند تا دل معشوقی را نرم کنند (چه فرهادها  مرده در کوه ها). اما اکنون می خواهیم کمتر از یک هفته کار به نتیجه برسد و گرنه کات می کنیم! لاغری در ۱۰ روز و یادگیری زبان فرانسه در ۳ روز و افزایش قد در ۱ماه .... همه چیز مایکرو ویوی شده است!!

آقای پزشکیان، رویه روشنی برای انتخاب همکاران‌تان در دولت داشته باشید، آن‌را به ملت اعلام کنید، و نشان دهید آن‌چه در دوره‌های مدیریت دانشگاه‌های آمریکا، انگلستان، سوئیس و سایر کشورها آموخته‌اید، بخشی از وجودتان شده و واقعاً قصد دارید کشور را با عقلانیت، شفافیت، پاسخ‌گویی، و در مسیری که خالق سرمایه اجتماعی و اعتماد باشید اداره کنید.

دکتر فرهاد نیلی نکته مهمی گفته است: «رئیس جمهور در ایران قدرت تخریب حداکثری و اصلاح حداقلی دارد». ما در این انتخابات احتمال وقوع بخش اول را خنثی کردیم؛ الان اگر همه مردم و نهادهای مدنی در صحنه بمانند و همکاری و نظارت کنند، امید می‌رود آن قدرت حداقلیِ اصلاح بتواند موثر عمل کند.  

همدانی: از دورۀ ایلخانی تا قاجار، سنت آمورشی در ایران بر اساس الگوی خواجه نصیر بود/ انصاری: خواجه قبل از پیوستن به مغولان عقاید اسماعیلیه را نقد کرد/ انواری: خواجه میراث یونانی و اسلامی را به هم پیوند داد و در نظریۀ عدالت ،تعیین اعتدال را توسط عقل کل می داند؛ اینجا ارتباط بین دین و امر سیاسی است. غایت اخلاق و سعادت برمی‌گردد به پیدا کردن خط اعتدال و وسط بین افراط و تفریط در حوزه سیاست.

باور عموم مردم آن است که ساختار نهادی موجود نه‌تنها مشوقی برای بالفعل شدن استعدادهای طبیعی و انسانی نیست، بلکه موجب سرکوب آنها می‌شود. بنابراین پرسشی که بحق می‌توان از آقای جلیلی پرسید، این است که آیا شما و تفکرتان بخشی از ساختار نهادی موجود نیست؟ آیا در باورها و تفکرات خود تحولی آفریده‌اید؟ آیا قرار است ساختار نهادی کشور را متحول کنید؟ آیا توانایی چنین کاری را دارید؟ 

تحریم کنندگان بنیادگرا کسانی هستند که تحریم را یک استراتژی دراز مدت برای تحصیل همه مطالبات خود می‌انگارند. تفاوت‌شان با بنیادگرایان دینی در آن است که به جای آنکه یک کانون قدسی در بنیاد جهان خود بکارند، یک هسته نفرت و انکار کاشته‌اند. وجه اشتراک عملی‌شان با بنیادگرایان دینی بی‌توجهی به امور اینجایی و اکنونی در عرصه سیاست است. به دکتر جلیلی نظر کنید. بیش از یک دهه است برای همه چیز برنامه دارد و درمان همه دردهای اجتماعی و سیاسی و فرهنگی در کیسه اوست.

همانطور که دایاموند تاکید می‌کند شرکت در انتخابات به تنهایی کافی نیست هرچند شرکت در انتخابات گامی مهم به حساب می آید وشرکت در آن می تواند گامی برای ایجاد فرهنگ سیاسی دموکراتیک و جامعه مدنی قوی‌تر باشد. اما شرط کافی، از گذرگاه حمایت از فعالیت‌های مدنی، آموزش و ارتقای آگاهی سیاسی و حمایت های بین‌المللی از طریق انتقال دانش و تجربه در یک واحد جغرافیایی سیاسی تسهیل می شود

اگر پزشکیان انتخاب نشود، پیدایی چنین فرصت تا مدت‌ها دیده نمی‌شود. زیرا از حرکات و سکنات رقیب وی، سیل «کلان‌تهدیدات» نو به گوش می‌رسد. در اینصورت، متأسفانه دستیابی به همین «خرده فرصت» برای «گذار مسالمت‌آمیز» دیر و دور و بسیار پرهزینه خواهد بود و  شاید هم به نسلی وصال ندهد.

باید برای به قدرت نرسیدن جلیلی و حلقه‌ی اطرافیانش، از هیچ تلاشی فروگذار نکرد. اینجاست که اگر از من بپرسند:" برای رییس‌جمهور نشدن او حاضری چه هزینه‌ای بدهی؟" جواب می‌دهم:"جانم را! حاضرم برای آینده‌ی ایران مرا اعدام کنید اما...

ظاهرا همیشه دولت ما عکس جهان عمل کرده است. دولت‌های جهان تلاش می‌کنند با استفاده از همه امکانات، از میراث تاریخی خود استفاده کنند و آن را توسعه دهند و از آن درآمد پایداری را دریافت کنند. بسیاری از کشورهای خلیج فارس با اینکه میراثی ندارند، رو به تولید میراث مصنوعی آورده‌اند تا بتوانند به چنین درآمدی برسند. اما در دولت ما چندان به این مسئله پرداخته نمی‌شود. سیاست حمایت کننده‌ای برای کسانی که می‌خواهند بافت تاریخی را ترمیم کنند در نظر نگرفته شده و حتی گاهی در این مسیر مانع تراشی شده است

من سال‌ها درگیر پروژه خانه‌های بهداشت بودم که از استان آذربایجان شرقی در سال ۷۷ شروع و در آذربایجان غربی، توسعه یافته و درنهایت نیز در سایر نقاط کشور، گسترش پیدا کرد. (طرح دکتر پزشکیان) آن طرح، یک تجربه فوق‌العاده مثبتی بود که جمهوری اسلامی توانست پوشش خانه‌های بهداشت را در اقصا نقاط سرزمین، توسعه دهد.

متأسفانه اغلب مردم ایران عادت کرده اند، که غیر از دیدن اکنون نمی‌توانند دیدگاه دیگری داشته باشند. این توجه صرف به منافع اکنون، از نظر کاتوزیان آنان را دچار بینش جامعه کوتاه مدت کرده است. از این رو به‌نظر می‌رسد یکی  از وظایف مهم بخش عمومی ایجاد دیدگاه آینده‌نگری است. البته قابل ذکر است که تحقق این امر، به‌تنهایی امکان‌پذیر نیست و باید مشارکت مداوم و پی‌درپی بخش خصوصی از خانواده گرفته تا شرکت های بزرگ را نیز به همراه داشته باشد.

انقلاب ها در ایران معاصر اگر چه موجبات نزدیکی و همدلی موقت میان حکومت و جامعه را فراهم آورده اند ولی به دلیل فقدان زیر ساخت های مشارکت آفرین بعد از مدت کوتاهی و بر خلاف انتظار پیشین باعث افزایش شکاف دولت - ملت شده اند. تجربه جمهوری اسلامی هم نشان داده است که کاهش تدریجی نقش آفرینی ملت در سیاست گذاری ها موجب سقوط سرمایه اجتماعی و افول اعتماد عمومی شده و زمینه های ایجاد بدبینی مردم نسبت به کارنامه حکومت و پررنگ شدن نظریه توطئه را فراهم می آورد.

فراموش نکرده‌ایم که در اوج پاندمی، هنگامی که ۳۰ تن از نمایندگان کنگره آمریکا خواستار تعلیق موقت تحریم‌ها علیه ایران شدند، شما بودید که از قول «مردم ایران» به دولت دونالد ترامپ نامه نوشتید و گفتید مبادا آمارهای بالای مرگ و میر ما باعث شود تحریم‌ها را - ولو برای لحظه‌ای- بردارید و «فشار حداکثری» اندکی کم کنید! 

انتخابات پیش رو پنجره امیدی است برای همه کسانی که هنوز راست و دروغ را از هم تشخیص می دهند و راستی را بر صدر می نشانند و روان و اراده خود را از عواطف و احساسات منفی می پالایند تا بتوانند چراغ کنش عقالنی را با شعله ای از عواطف و احساسات مثبت انسانی روشن کنند، خیر عمومی و بلندمدت را از امیال خصوصی و منافع کوتاه مدت خود برتر می نشــانند و راه جامعه و سیاست را برای فرزندان و آیندگان هموار و خوش فرجام می خواهند و می سازند

سوال مشخص این روزها پس از دیدن جلسات مناظره  این است که مسند نشین صندلی رئیس جمهوری چقدر می تواند در  توسعه ملی و ارتقای حقوق بشر و شهروندی  موثر باشد ؟ ایا کسانی که نامزد شده اند از نقش و جایگاه و اثربخشی قوه مجریه مطلعند و می دانند رئیس دولت چقدر کارایی و اثربخشی در توسعه کشور دارند ؟

بدبختانه عرصه‌ی قدرت پر از بیچارگی است و انتخاب از میان بد، بدتر و بدترین. اگر بد را انتخاب نکنی، گرفتار بدترین می‌شوی. "عقل بدگزین برتر از انفعال گرفتار بدترین." چاره ای جز سازش با بد برای رهایی از بدترین نیست. اینجا حدیث نزدیکی به آرمان نیست، قصه‌ی فرار از ضدآرمان است

نگاه میانه روانه لاریجانی و همراهانش می تواند در کوتاه مدت یخ روابط میان ملت - دولت را بازکرده و پارادایم بازی مبتنی بر حذف و برآیند صفر را به تدریج به بازی برد برد، و تمدن ساز تغییر دهد. از این رو حرکت نیروهای میانه رو در حاکمیت سیاسی، در انتخابات، به صورت آشکار به سمت تقویت نیروهای اعتدالگرا و اصلاح طلب حامی اصلاح، حرکتی طبیعی قلمداد می شود. زیرا سود این حرکت همگی ، به حساب منافع ملی سرازیر می شود، موضوعی که در بازی تندرها، این سود همواره به حساب دشمنان ایران ریخته شده است. 

توسعه یعنی باور به این‌که نسخه همگانی برای هیچ‌چیزی وجود ندارد، ما نمی‌دانیم، اما همدیگر را تحمل می‌کنیم. شاید باید فروتنانه یاد بگیریم که بگوییم: نمی‌دانم چه چیزی درست است! نظری هم نخواهم داد، اما نظر دیگران را تحمل می‌کنم. شاید این راه ما را به دموکراسی برساند.

به راستی «مهاجرت» با همه زرق و برق‌های ظاهری‌اش، درد پیچیده و عجیبی است که تا کنون هیچ سیاستمداری آنقدر شم درمانگری نداشته که بتواند ابعاد و لایه‌های متعدد و تو در توی آن را بشکافد و برایش نسخه‌ای درخور بپیچد.